Օրեր առաջ գործուղումից տուն վերադարձա ու ինչ տեսնեմ․ Ամուսինս․․․
Ախ այդ տղամարդիկ, շատ են սիրում նեղանալ… կարծես փոքր երե խաներ լինեն: Ոմա նք ոչ միայն նեղա նում են, այլև կա րող են արտասվել…Մի քանի օր առաջ ինձ ուղարկել էին գործուղման: 3 օր պիտի անցկացնեի Արցախում: Նման բան վերջին անգամ երևի 5 տարի առաջ էր եղել:
Բայց չէի կարող մերժել, քանի որ շատ կարևոր հանդիպում էր,բացի այդ, պիտի լավ վարձատրվեի դրա դիմաց:Մի խոսքով, ընտանի-քիս՝ ամուսնուս ու 4-ամյա որդուս թողեցի միայ նակ ու գնացի:Հենց հասա տեղ, անցա գործի, չկարո ղացա նույնիսկ զանգել ամուս-նուս, միայն հաղորդագրություն ուղարկեցի:
Կապվեցի միայն երեկոյան, բայց զգացի, որ ամո ւսինս տար օրինակ էր խոսում:Երբ վերա դարձա տուն, նա այնպիսի սկանդալ սար-քեց: Դե, սկանդալ մեղմ է աս ված: Գնաց սենյակ, փակվեց, սկսեց այն տեղից գոռալ: Ինձ համար դա մեծ շոկ էր: 1 ժամ փոր ձում էի համոզել նրան դուրս գալ:
Հետո նա գանգատվում էր, թե ինչպես է հոգնել երեխայի հետ: Ու սա այն դեպքում, որ նրան մանկապարտեզից տուն է բերել ժամը 5-ին, հաց տվել ու պառկացրել քնելու:Իմ կարծիքով, դա նորմալ չէ:Իմ գլխում մի միտք ծագեց.
-Ո՞վ է այս դեպքում տղամարդը…
Մոտս հիստերիկ ծիծաղ սկսվեց, իսկ ամուսինս ավելի բարձր էր գոռում: Գուցե սխալ էի, պիտի նրա համար կոնֆետ, ծաղիկ գնեի ու ծնկաչոք ներողություն խնդրեի՝ 3-օրյա բացակայությանս համար:Ամեն ինչ փոխվում է, բայց դեպի որ կողմ՝ չգիտեմ…
