Ամուսինս ինձ ու նորածին բալիկիս ծննդատնից տուն բերելուց հետո, թողեց ու հեռացավ սիրուհու մոտ․ Չնայած դրան, տարիներ անց ստիպված էի ներել նրան․․․Ահա, թե ինչու
Մեր ամուսնացած էինք , մենք սիրում էինք միմյանց: Ես կարծում էի, որ մենք ուժեղ և ուրախ ընտանիք ենք: Հանդիպել էինք, երբ ես 16 տարեկան էի: Սկզբում մենք պար զապես շփվում էինք հեռախոսով, բայց երեք տարի անց որոշե ցինք հան դիպել: Մենք որոշակի դժվարություններ ունեցանք, բայց կարողացանք հաղթահարել և ամուս նացանք` 7 տարի անց:Հար սանիքը հոյակապ էր, շատ հյու-րեր կային, լավ կենա ցներ և ուրախ միջավայր: Բայց մեկ տարի անց ես պար զեցի մի բան, ինչն ինձ ցնցեց …
Նա ուներ սիրուհի։Ես չգիտեի ինչպես անել, իմ ներսում ամեն ինչ կոտրված էր: Այդ պատճառով ես ընկճվեցի` չէի ուտում, չէի կարո-ղանում նորմալ քնել, անընդհատ նյարդայնանում էի: Կար ծում եմ՝ նրանք, ովքեր եղ ել են նման իրավի ճակում ինձ կհաս կանան: Սկսվեց հաճախակի վեճեր, նա անընդհատ լքում էր ինձ, հետո նորից վերադառնում։
Շատերն ասում էին, որ այս իրավիճակում ես պետք է դիմեմ ամուսնալուծության և ավարտեմ մեր հարաբերությունները: Ես չէի կա-րող գնալ այդ քայլին, քանի որ շատ էի սիրում նրան և չէի կարող մոռա նալ: Միայն աղո թում էի, որ մենք երե խա ունենանք և որոշ ժամա նակ անց ես հղիացա: Բայց միևնույն ժամանակ նա շարո ւնակեց իր արկածները:Ես չէի պատրաստ վում բաժանվել, չնայած մենք արդեն դադարել էինք միասին ապրել, ողջ սերս տալիս էի մեր չծնված երեխային:
Երեխայի ծնվելուն պես ամուսինս մեզ դիմավորեց հիվանդ անոցից,բայց հետո նո րից գնաց սիրուհու մոտ: Որոշում կայացրեցի ա-մուսնալուծվել, քանի որ ոչինչ չէր ստացվում: Ես դիմում ներկայացրեցի: Բայց հետո ինչ-որ բան կարծես <<հարվածեց ամուսնուս գլխին>> …Երբ հասկացավ, որ կարող է կորցնել ինձ և մեր երեխային, նա սկսեց փորձել ետ բերել մեզ։
Այդ ժամանակ ես ար դեն հոգնել էի ամեն ինչից և ոչինչ չէի ուզում: Երբ երե խան արդեն մեկ տարուց ավելի էր, մենք մի ացանք: Այդ պահից սկսած ես վստահ էի, որ նրանք ավար տվել էին իրենց հարաբերո ւթյունները:Ինչո՞ւ որոշեցի դա` ես ճանաչում էի նրան, նա երախտ ապարտ է ինձ, որ ես չեմ հեռ ացել: Ես իսկա պես ներեցի նրան, ուզում էի մոռա նալ ամեն ինչ և նորից սկսել: Եվ մենք դա արեցինք` մենք դարձանք երջանիկ ընտանիք, ունենք երեխա, որն արդեն յոթ տարեկան է:
Նա փայփայում է ինձ և մեր երեխային, պաշտպանում է մեզ և վախենում է կորցնել: Ես հավատում եմ, որ մենք կարողացանք վերա-կանգնել այն երջանիկ կյանքը, որը տիրում էր մինչև սիրուհին:Իսկ ի՞նչ եք կարծում` ճիշտ որոշում կայացրեցի: Եվ արդյոք նա նորից չի դավաճանի ինձ:
