18 տարեկան էի, երբ իմացա, որ հայրս ինձ հարազատ չէ․ Հայրս մորս հետ ծանոթացել է, երբ նա արդեն․․․
18 տարեկանում իմացա, որ հայրս իրականում իմ հայրը չէ: Մորս հետ նա ծանոթացել էր, երբ ես 2 տարեկան էի: Իրական հայրս լքել էր նրան, երբ ես դեռ ծնված չէի: Ծնողներս որոշեցին, որ ես արդ են մեծ եմ, և ճշմարտությունն իմանալու իրա վունք ունեմ: Եվ ավելի լավ է, որ դրա մասին իմանալ նրանցից, այլ ոչ ուրիշ մարդկանցից:
Ասացին, որ ինձ չեն մեղադրի, եթե ցանկանամ գտնել կենս աբանական հորս:Ես շոկի մեջ էի: Ամբ ողջ գիշեր մտորումների մեջ էի և չէի կարողանում քնել: Գլխումս խառնթաշփոթ էր: Հարա զատ հա՞յր…ինչպիսի՞նն է նա…իսկ գուցե զղջում է ար ածի համար, գուցե ուրախ լինի՝ տեսնելով ինձ, իսկ եթե ոչ…Արտա սվում էի և մտածում, թե ինչու ինձ հետ եղ ավ այս ամենը: Ամեն ինչ այնքան լավ էր…մի՞թե այս ամենը սուտ էր, մի՞թե մենք ընտանիք չենք…
Իսկ հետո ես սկսեցի մտածել իմ իսկական հոր մասին:Ես հիշեցի, թե նա ինչպես էր ինձ հետ մինչև գիշերվա 1-2ը դասեր անում, ինչ-պես էր ինձ դպրոց ուղեկցում, ինչպես էր այգիներ և սրճա րաններ տանում: Հիշեցի, ինչպես էին նրա ընկերոջ ավտոտ նակում գործ անում, իսկ ես՝ 6 տարեկան աղջնակս, կանգնած էի այնտեղ, և հանկարծ իմ կողմ թռավ մի կտոր տաքացած երկաթ, իսկ հայրս…բռնեց այն բաց ձեռքով:
Մինչև հիմա նրա ձեռքին մնացել է սարս ափելի այրվածքի սպին:Հիշեցի, թե ին չպես հայրս, ով ամբողջ կյա նքում բացի ձվածեղից ո-չինչ չէր պատրաստել, սովորրեց թխել իմ սիրելի տորթը, որը դժվար էր գտնել խանութներում: Առավոտյան եկա խոհանոց, երբ հայրս սուրճ էր խմում, նորից տեսա ձեռքի սպին, գրկեցի նրան և ասացի, որ ես ուրիշ հայրիկ չունեմ և չեմ էլ ուզում ունենալ:
Այդ լուրն ինձ համար անհետևանք չմնաց. դրա շնորհիվ ես հասկացա,թե որքան շատ եմ սիրում ծնողներիս, և որքան շատ են նրանք սիրում ինձ:
