Մեկ ամիս շարունակ երկար դասամիջոցից հետո դասղեկական դասարանիս երեխաները ուշացած էին գալիս դասարան․ Որոշեցի հետևել նրանց․․․Ուղղակի ապշած եմ
Ես 9-րդ դասա րանի դասղեկն եմ: Չեմ ուզում նշել դպրոցը, պար զապես ուզում եմ պատ մել իմ փոքրիկ պատմո ւթյունը, որը վերա-դարձրեց իմ հավատքը: Մեկ ամիս առաջ ես նկատեցի, որ երկար ընդմիջման ժամանակ (20 րոպե) իմ դասարանի կեսը դուրս է գա-լիս դպրոցից և գնում ինչ-որ տեղ: Նրանք վերադառնում են գրեթե միշտ զանգը հնչելու ժամանակ:
«Նրանք գնում են ծխելու», — մտածում էի ես: Գնացողների թվում հիմնականում տղաներ էին, ուստի ես չէի մտածում այլ տարբե-րակի մասին: Ինչն էր տարօրինակ, որ վերադառնալուց հետո նրանց վրայից ծխի հոտ չէր գալիս: Ես հետաքրքրվեցի, թե ուր են գը-նում իմ «երեխաները», և որոշեցի գաղտնի հետևել նրանց:
Պատկերացրեք իմ զար մանքը, երբ տեսա, որ նրա նք մոտ ենում են ինձ անծա նոթ մի ծերո ւկի, շրջա պատում են նրան, զգուշորեն նստեցնում դպրոցի մոտ գտնվող նստարանին և կերակրում այն ամենով, ինչ վեր ցրել էին իրենց հետ։Մեկը նրան տաք թեյ է լցնում թերմոսից, ինչ-որ մեկը` հանում է կարտոֆիլի պյուրեով և կոլոլակով ամանը: Պարզվեց, որ անօթևան է, ում մասին իմ տղաները հոգ են տանում: Փրկում են նրան քաղցից՝ իրենց գրպանի փողը ծախսելով նրա վրա:
Ես տղամարդ եմ, բայց լաց եմ լինում՝ նայելով նրանց: Նույն օրը գնացի դպրոցի տնօրենի մոտ և համոզեցի, որ այդ մարդուն ընդունի որպես պահակ դպրոցում: Այսպիսով, տղաների հոգատարության շնորհիվ անօթևան ծեր մարդը ստացավ ոչ միայն աշխատանք, այլև տանիք: Ես հպարտանում եմ «իմ» երեխաներով:
