Եղբորս ծնվելուց հետո ես կարծես դադարեցի ծնողներիս համար գոյություն ունենալուց․․․Նրանք իմ մասին հիշեցին տարիներ անց, երբ իամացան, որ մեծ ժառանգություն են ստացել․․․
Մինչև 13 տարեկան հասակը ես միակ երեխան էի: Ծնողներս համամիտ էին ինձ հետ, խորհում էին: Բայց խոստ ովանում եմ, որ ա-վելի շատ սիրել եմ տատիկ-պապիկին: Սիրում էի ամառն անցկացնել իրենց հետ: Նրանք ապրո ւմ էին մի քաղաքում ծովափով, և ես միշտ նրանց հետ էի մնում արձակո ւրդների ժամանակ:Եվ այս պես, երբ ես 13 տարեկան էի, մայրս հղիացավ: Եվ հենց այն պահից, երբ նա դա հայտարարեց իր հարազատներին, սկսեցին հոգ տանել նրա մասին:
Զգում էի, որ ես դարձել եմ դատարկ տեղ, և ամբողջ ուշադրո ւթյունը նվիրում էին իմ չծնված եղբորը: Հենց սկսվեցին ամառային ար-ձակուրդները, տատիկս և պապիկս ինձ կանչեցին իրենց մոտ: Մայրիկը միայն ուրախացավ: Նա մի այն տարված էր իր հղիությամբ: Որքան խենթ է: Գնում էր բոլոր տեսակի դասընթացների հղի կա նանց մասին: Ես նույնպես ուրախ էի հեռանալու համար:Մեր բնա-կարանը փոքր էր: Ես հաս կացա, որ երբ երեխան ծնվի, ես ծանր ժամանակ կունենամ:
Տատիկն էլ դա հասկացավ: Նա նստեց, մեծա հասակի պես խոսեց ինձ հետ և առաջարկեց ապրել պա պիկիս հետ: Համա ձայնեցի: Մայրիկս և հայրիկս ինձ թույլ տվեցին գնալ: Թվում է, թե նրանք պարզ ապես ուրախ էին, որ նրանք կազ ատվեն ինձանից ՝ անհան-գիստ պատանի:Ես չորս տարի ապրել եմ տատիկիս և պապիկիս հետ: Այնուհետև նույն քաղաքում ես ընդունվեցի ինստիտուտ: Այդ ժամանակ, պապիկը հիվանդացավ: Ես օգնում էի տատիկիս, որքան կարողանում էի: Հոգ տանելով նրա մասին, շատ քիչ ժամանակ էի ունենում դասերին մասնակցելու։
Ես պարզ ապես չէի կարող թողնել նրանց դժվարո ւթյունների մեջ: Երբ պապս մահա ցավ, տատիկի համար դա շատ դժվար էր: Նը-րանք քառա սուն տարի ապրում էին սիրով: Ես նրան չթողեցի մենակ: Օգնում էի նրան ցանկ ացած հարցով։ Ես մի կողմ էի թողել անձնական կյանքս։Մի քանի տարի անց տատիկս նույնպես հիվանդացավ: Ծնողներս գիտեին դրա մասին, բայց չօգ նեցին, նրանք պարզապես խոսում էին հեռախոսով: Ես անընդհատ աշխատանքից շուտ էի դուրս գալիս, խնամում էի նրան, վարձում էի բուժքույ-րերին:
Փողը չէր բավականացնում: Երբ տատս մահացավ, պարզվեց, որ նա ինձ բնակարան է թողել: Եվ հետո ծնողներս հիշեցին իմ գոյու-թյան մասին: Նրանք սկսեցին խոսել իրավունքների մասին ու ասում էին, որ այս բնակարանը իմն է և կիսով չափ եղբորինս: Որ նա նույնպես ժառանգորդ է, և եթե ես հրաժարվեմ այն վաճառելուց և փողը կիսելուց, նրանք այդ հարցը կորոշեն դատարանի միջոցով: Եղբայրս պարզապես ավարտում էր դպրոցը, նրանք ուզում էին նրան բնակա րանով ապահովել:
Ընդհանուր առմամբ, ես իմ կամքով նորացրեցի բնակարանը: Հիմա մայրս, հայրիկը և եղբայրս ինձ հետ չեն շփվում: Բայց իմ մորա-քույրը (մոր քույրը) գաղտնի ասաց, որ իրենք պատրաստվում են փաստաբան վարձել: Ես պարզապես ուզում եմ լաց լինել այդպիսի անարդարությունից: Կյանքիս կեսից ավելին ես հոգացել էի տատիկիս և պապիկիս մասին:Ես նրանցից արժանի եմ այդպիսի երախ-տագիտության: Եվ ես չեմ ուզում վաճառել բնակարանը, սա իմ տունն է:
