Տարիներ առաջ փողոցում մի անծանոթ տարեց կնոջ օգնեցի անցնել ճանապարհը․ Այդ օրվանից կայնքս լրիվ այլ հունով սկսեց ընթանալ․․․
5 տարի առաջ հայտնվել էի դժվարին իրավիճակում:Ամուսինս լքեց ինձ՝ միայնակ թողնելով 1 տարեկան երեխա-յիս հետ: Հավաքեց իրերն ու հեռացավ…Ես փորձո ւմ էի ինչ-որ բան անել, տեղա վորվել աշխա տանքի, սակայն երեխայի հետ դա գրեթե անհնար էր:
Մի օր երբ տուն էի վերադառնում հերթական ան հաջող հարցազրո ւյցից, տեսա մի տարեց կնոջ, ով վախենում էր միայնակ անցնել ճանապարհը:Մոտեցա նրան,վերցրեցի ձեռքի ծանր տոպրակները, բռնեցի ձեռքից և անցա-կցրեցի:
Նա ինձ շնորհակալություն հայտնեց և պնդեց, որ մտնեմ իր տուն՝ մի բա ժակ սուրճ խմելու:Ի զարմանս ինձ՝ ես համաձայնեցի: Ինքս էլ չնկատեցի թե ինչպես սկսեցի, սակայն պատ մեցի ողջ պատմո ւթյունս: Տատիկն ասաց, որ իր թոռն ունի մանկապարտեզ:
-Ես հիմա կզան գեմ նրան: Գուցե նա օգնի քեզ,-ասաց տատիկը:
Այդպես էլ արեց: Պայմանավորվեց նրա հետ, որ ես երեկոյան զանգահարեմ և խոսենք:Հաջորդ օրը ես նստած էի մանկա պարտեզի տնօրենի աշխատա սենյակում:Արդյո ւնքում ես ունեցա դայակի աշխա տանք և երեխայիս հետս այնտեղ տանելու հնարավորություն:
Դեռ մի քանի տարի այսպես կշարունակեմ, իսկ հետո գուցե հաշվապահություն սովորեմ, որպիսի կարողանամ ավելի բարձր աշխատավարձ ստանալ:Այդպես պատահական հանդիպումն օգնեց լուծել այդ պահին շատ բարդ խնդիրներ՝ դեպի լավը կյանքս կտրուկ փոխելով:
