Երեկ երեկոյան գնում էի խանութ, երբ ճանապարհին մի տարեց կին նկատեցի․․․Եղանակը սառն էր, իսկ նա մի բարակ խալա-թով էր։Ձմեռ էր: Երեկո յան նկա տեցի, որ կաթը վերջացել է: Որոշեցի գնալ խա նութ, երբ շենքի մուտքի մոտ նստա րանին մի տատ իկի տեսա: Խեղճը բարակ խալա թով նստած դողում էր: Հարցնում եմ.
-Ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ եք այստեղ նստած:
Պարզվեց տատիկին իր աղջիկն է տանից դուրս հանել: Հարազատ աղջիկը…Ես տատ իկին արագ տարա մեր տուն, ես ու մայրս նրան տաքացրեցինք և կերա կրեցինք: Ես շտա պեցի նրա աղջկա տուն, որ խոսեմ, հասկանամ, թե ինչու է մոր հետ նման կերպ վարվել:
Այդքան զզվելի մարդ ես դեռ չէի տեսել: Նա ինձ ասաց.
-Այդ պառավը փչացրել է կյանքս, թող ինչ ուզում է անի, թող դրսում մեռնի…
Տատիկին մեր տանը պահելու հնարա վորություն չունեինք, դրա համար էլ մի քանի օր անց նրան տեղա վորեցինք ծերանոցում: Աղջիկը նույնիսկ չցան կացավ տալ մոր փաստա թղթերը, և մենք ստիպ ված եղանք նոր անձնագիր ստանալ: Դա բավա կանին բարդ գործ ընթաց էր:Ես աղջկա դռան մոտ երկ տող թողեցի՝ մեջը նշելով մոր ծերանոցի հասցեն: Բայց նա այդպես էլ չայցելեց…
Մի քա նի ամիս անց տա տիկը մահա ցավ: Ես ու մայրս կազմակեր պեցինք նրա թաղումը: Մենք չափսո սացիքն մեր գումարը, վերջ ի վերջո բոլորս էլ մարդիկ ենք: Իսկ նրա աղջիկն իսկական գազան է:
Ասեք ինձ, ինչպե՞ս կարելի է որևէ մեկին այդպես վերաբերվել, հատկապես եթե նա քո հարազատ մայրն է…
