Տղան մոր մոտ բերեց իր հարսնացուին և ասաց, որ պետք Է միասին ապրեն․․․Մայրիկի իմաստուն պատասխանը ԲՈԼՈՐԸ պետք է
իմանան
«Մեկ ամիս առաջ տղաս մի աղջկա բերեց տուն. — Մայրիկ, սա իմ Զոյան է: Մենք սիրում ենք միմյանց և այսօրվանից կապրենք միա
սին։ Ինչպես ցանկացած մայր, ես էլ իմ երեխային երջանկություն եմ մաղթում։ Նրանք ուզում են միասին ապրել՝ թող ապրեն, ես, ի-
հարկե, դեմ չեմ։
-Լավ, տղաս: Մինչ դուք խոհանոցում թեյ կխմեք, ես կհավաքեմ քո իրերը։
-Այսի՞նք, կհավաքե՞ս իմ իրերը: -զարմացավ որդիս։ Ես նայում եմ որդուս և տեսնում նրա անկեղծ շփոթմունքը ։
-Այո, սիրելիս, ես հիմա կհավաքեմ քո իրերը և դուք կգնաք միասին ապրելու, չէ՞ որ դու ինքդ այդպես ասացիր:
-Մայրիկ, մենք մտածեցինք այստեղ ապրել։ Մենք ձեզ չենք անհանգստացնի: Լավ է հնչում, բայց ես ինքս տասը տարի ապրել եմ սկե
սուրիս հետ, մինչև ես ու ամուսինս բնակարան ստացանք։ Բնականաբար, մեր հարաբերությունները վատացան։ Ինձ այդպիսի եր-
ջանկություն պետք չէ. Էհ, Զոյա, աղջիկս դու չես էլ պատկերացնի, թե ինչ դժոխքից եմ քեզ փրկում։
-Ոչ, տղաս:
Եթե քեզ բավական մեծ ես համարում ընկերուհուդ հետ ապրելու համար, փորձիր պայմաններ ապահովել միասին ապրելու համար,
աշխատանք գտիր, բնակարան վարձիր, կամ փորձիր գտնել ավելի հարմար տարբերակ, և միասին ապրեք այնքան, որքան ձեր սիր
տը ցանկանում է:
-Մամ, ես չեմ կարող բնակարան վարձել, ես դեռ ուսանող եմ, մեզ համար դժվար կլինի:
-Զոյա, դու սիրում ես որդուս, — հարցրի այդ աղջկան։
-Այո: Ես սիրում եմ քո որդուն։
-Եթե սիրում եք իրար, ուրեմն կհաղթահարեք ցանկացած դժվարություն:
-Դե, տղաս, լսի՛ր, Զոյան ձեզ երախտապարտ կլինի իմ բացակայության համար։ Կազմակերպեք ձեր կյանքը առանց իմ վերահսկողու
թյան և մասնակցության: Կարող եք ապրել հանրակացարանում: Շատ երիտասարդներ հենց սկզբից ապրելով ծնողների հետ չեն գն
ահատում նրանց օգնությունը, ավելին, նրանց են մեղադրում, երբեմն հարաբերությունները վատանում են և նույնիսկ թշնամանում
են: Գնացեք և ապրեք և երբ կզգաք, որ ինքնուրույն չեք կարող ապրել, ես գրկաբաց կընդունեմ ձեզ: Կես ժամ անց, փակելով դուռը
երեխաների հետևից, ես լաց եղա։ Կարծում եմ, որ ճիշտ վարվեցի:
