Ստիպված էի ընտրել՝ կամ մայրս, կամ կինս․․․Չգիտեի, որ այս որոշմանս համար զղջալու են ամբողջ կյանքի ընթացքում

Ստիպված էի ընտրել՝ կամ մայրս, կամ կինս․․․Չգիտեի, որ այս որոշմանս համար զղջալու են ամբողջ կյանքի ընթացքում։Կարո՞ղ եմ
ինձ արժանի որդի համարել այն ամենից հետո, ինչ տեղի ունեցավ: Ծերանոցի շեմին՝ ես ցավ էի ապրում, երբ իմ ծեր մայրը կանգ-
նած էր պատուհանի մոտ: Ժամանակին կնոջս հետ հարմարավետ կյանք ընտրեցի, իսկ մայրիկիս վտարեցի, հիմա ես տառապում եմ
իմ արարքի պատճառով:Ինչպե՞ս կարողացա այդպես վարվել իմ սեփական մոր հետ:Երեխա ժամանակ կորցրեցի հայրիկիս,նա շուտ
հեռացավ մեզանից, իսկ մայրս՝ նոր կյանք սկսելու փոխարեն, ընտրեց ինձ:

Նա դեռ երիտասարդ էր և գեղեցիկ, բայց ես էի հիմնական խնդիրը: Նրան ամուսնության առաջարկ արեցին, միայն թե նա պետք է
լքեր ինձ: Բայց նա երբեք չէր համարձակվում մտածել ինձ լքելու մասին:Մերժելով բոլոր առաջարկները՝ նա աշխատանք էր փնտրում
իր մասնագիտությամբ, նա հրուշակագործ էր: Հաճախ ստիպված էր լինում 2 հերթափոխով աշխատել` վճարելու մեր բնակարանա-
յին, կենցաղային ծախսերը և ուսմանս վճարը:Խմորի հետ անընդհատ աշխատելուց նա միշտ ուռած ու կարմիր ձեռքեր ուներ, բայց
երբեք չէր բողոքում:

Երբ նա գալիս էր ծանր հերթափոխից հետո, միացնում էր թեյնիկը և ինձ կերակրում թարմ թխած խմորեղեններով: Մայրիկը նայում
էր, թե ինչպես եմ ուտում, և միայն այն բանից հետո, երբ ես լիովին կշտանում էի, նա էր սկսում ուտել:Քիչ ուշ միայն հասկացա, որ
նա վախենում է ինձ սոված թողնել:Նրա սերն այնքան ուժեղ էր,որ նա զոհաբերվեց ինձ համար: Նա փոխարինեց ինձ համար ամբողջ
աշխարհը, իր նման մայրիկ ունենալով, ես հայրիկի կարիքը չունեի: Հիշում եմ, որ նա հաճախ էր կրկնում, որ երբեք չի ամուսնանա,
որպեսզի իր նոր ամուսինը չնեղացնի ինձ:

Իմ մանկությունը համեմատաբար ուրախ էր, մայրս ամեն ինչ անում էր, չէր քնում, չէր ուտո ւմ, բայց երբեք չէր բողոքում: Ամեն ինչ
ավելի բարդացավ ավելի ուշ, երբ նրա գործարանը փակվեց, իսկ նրա մոտ մատների ար թրիտ առաջացավ: Ձեռքի յուրաքանչյուր
շարժում նրան աներևակայելի ցավ էր պատճառում, նա այլևս չէր կարող աշխատել:Այդ ժամանակ ես ավարտում էի միջնակարգ դպ
րոցը և աշխատում էի տեղական կրպակում կես դրույքով: Մաքրում էի, աղբը թափում, օգնում ապրանքները դասավորել, տեղափո
խել ծանր արկղեր, երբեմն էլ ստիպված էի կանգնել դրամարկղի մոտ: Այս աշխատանքի համար ես վարձատրվում էի մթերային ապ-
րանքներով, երբեմն էլ՝ մի քիչ գումարով:

Ես խնայում էի մորս դեղորայքի համար և միշտ փորձում էի հաճելի լուրերով ուրախացնել նրան: Կարմիր մեդալով դպրոցն ավար-
տելուց հետո դիմեցի հայտնի համալսարաններ: Պատասխանը եկավ բավականին արագ, ինձ ընդունեցին գրեթե բոլոր ուսումնա-
կան հաստատություններում: Այսպիսով, մայրս և ես տեղափոխվեցինք մի մեծ քաղաք:Կյանքը սկսեց աստիճանաբար բարելավվել,
դասերից հետո ես կես դրույքով աշխատում էի սրճարաններում և պահեստներում: Ես լավ վարձատրված էի, և բավականաչափ
փող կար սննդի, ծախսերի և կյանքի այլ ուրախությունների համար:

Հանրակացարանում ինձ սենյակ հատկացրին որպես լավագույն ուսանողներից մեկը,որտեղ ապրում էինք ես և մայրս:Ես նրան տա-
նում էի թանգարաններ, թատրոններ և կինոթատրոն, ցույց էի տալիս քաղաքը, լավ զգեստներ էի գնում և փորձում էի զվարճացնել
նրան:Ամեն ինչ հիանալի էր, մինչև ես չհանդիպեցի նրան: Չգիտեմ՝ ​​նա իմ առաջին սե՞րն էր, թե՞ իմ ճակատագիրը կործանողը: Երբ
ես երկրորդ կուրսում էի, ես հանդիպեցի Լենային:

Ավելի ճիշտ, մեզ ծանոթացրեցին համադասարանցիները՝ քաղաքացի աղջիկ, խելացի ընտանիքից։Ընկերներս նախանձում էին, որ
ինձ հաջողվել է նվաճել նրա սիրտը: Ժամանակը թռավ, նրա հետ մեր հարաբերությունները զարգացան, և մի օր նա առաջարկեց
համատեղ կյանք սկսել: Դրան ես պատրաստ չէի, բայց նա սպառնաց բաժանվել, և ես ստիպված էի համաձայնվել:Նա չգիտեր մայ-
րիկիս, և ես չէի շտապում նրանց ծանոթացնել:

Ես ամաչում էի ներկայացնել մայրիկիս, ծանր կյանքով ապրած կինը և խելացի թավջութակահարների ընտանիքը, նրա մայրն ակն
հայտորեն ավելի լավ տեսք ուներ: Դա սխալ էր, բայց ես ոչինչ չէի կա րող անել: Անհրաժեշտ էր խոսել մայրիկիս հետ: Ես հիանալի
հասկանում էի, թե ինչ եմ ասելու, հասկանում էի, որ մտադիր եմ մայրիկիս փողոցում թողնել: Ես սովորականի պես զրույց սկսեցի,
այնուհետև անցա բուն թեմային.

-Մայրիկ, ես հանդիպել եմ մի աղջկա, և մենք պատրաստվում ենք միասին ապրել:

-Որդիս, ես շատ ուրախ եմ քեզ համար: Դու հիանալի որոշում ես կայացրել: Ե՞րբ ես մեզ ծանոթացնելու:

-Ոչ այս անգամ. Մայրիկ, իսկ որտե՞ղ ես ապրելու դու:

-Ես … ես … կվերադառնամ մեր հայրենի երկիրը և կապրեմ մեր հարևան Կարինեի հետ: Մի անհանգստացիր:

-Բայց ինչքա՞ն կարելի է այնտեղ ապրել: Եվ դա հավանաբար անվճար չի՞ լինի:

-Մորաքույրդ միայնակ է ապրում և հարևանի կարիք ունի: Փող պետք չէ, տղաս: Ավելի լավ է քեզ համար ինչ-որ բան խնայիր և գնիր,
լավ կեր, ծախսիր ընկերուհուդ վրա: Հենց աշխատանք գտնեմ, կփորձեմ գումար ուղարկել քեզ:

-Լավ, մայրիկ, ուրեմն քեզ ճանապարհեմ վա՞ղը:

-Վաղը, տղաս: Վաղը։ Պառկիր քնելու:

Մորս աչքերում նկատեցի մի անցողիկ ցավ,որը նա չէր կարող թաքցնել:Նա հստակ փորձում էր թաքցնել ցավն ու արցունքները՝ փոր
ձելով չնեղացնել ինձ: Հասկանում էի, որ վերջին ստոր մարդու պես եմ գործում: Ես մորս ուղարկեցի անծանոթ ինչ-որ տեղ, առանց
փողի, առանց ապաստանի, արթրիտով հիվանդ: Ինչպե՞ս է նա գոյատևելու: Ես հիանալի տեղյակ էի, որ մորաքույրս չի սիրում մարդ-
կանց և դժվար թե համաձայնի ապրել նրա հետ: Բայց ես պարզապես ուզում էի հնարավորինս արագ ազատվել նրանից: Սերը փա-
կել էր աչքերս: Ես գնացի քնելու.

Առավոտյան մայրս չարթնացրեց ինձ: Ես սովոր էի, որ մայրիկս ամեն օր նախ աճաշից առաջ արթնացնում է ինձ: Բացելով աչքերս`
ես հասկացա, որ նա այլևս չկա: Մայրիկը գնաց ու չի վերադառնա: Նրա իրերը պահարանում չէին, կոշիկները մուտքի մոտ էին, իսկ
ներքնակը կոկիկ հավաքված: Նա սեղանին գրություն էր թողել.

«Որդիս, մի ​​անհանգստացիր իմ մասին, ես լավ կլինեմ: Ես նույնիսկ չէի նկատում, թե ինչպես ես հասունացել: Գիտեմ, որ դու ամա-
չում ես ինձանից, ես հասկանում եմ քեզ: Ասա ընկերուհուդ, որ դու մայր չունես, այդ դեպքում քեզ հարկավոր չի լինի ինձ ներկայաց
նել: Սիրելիս, մաղթում եմ քեզ երջանկություն և սեր: Եղիր երջանիկ որդիս, երբեք մի կրկնիր իմ ճակատագիրը: Եթե ​​երբեւէ օգնութ-
յան կարիք ունենաք կամ ինչ-որ բան պատահի, կապվիր մորաքրոջդ հետ: Ես այնտեղ կլինեմ »:

Կարդացածիցս աչքերս արցունքով լցվեցին, ինձ մոտ ահավոր զգացողություն էր: Ես սկսեցի կարոտել մայրիկիս, գիտեի, որ նա փո-
ղոցում է մնացել, անօթևան, անօգնական և ամբողջովին հիվանդ: Բայց ոչինչ չէի կարող ետ բերել․․․իմ Լենկան արդեն պատրաստ
էր տեղափոխվել ինձ մոտ:Այսպիսով, ես և Լենան միասին ապրեցինք, շատ շուտով մենք ամուսնացանք: Սկզբում ուզում էի մայրի-
կիս հարսանիքին հրավիրել, բայց միտքս փոխվեց, նա ինքն էր առաջարկել, որ չասեմ իր գոյության մասին:

Ես հենց դա էլ արեցի: Այդ դեպքից հետո ես չփորձեցի փնտրել նրան, անընդհատ տարատեսակ բաներ էին առաջ գալիս, և ես պար-
զապես նրա համար ժամանակ չունեի: Աղջկաս լույս աշխարհ գալուց հետո ես հասկացա, թե ինչ է ծնող լինելը: Ես Լենային պատմե-
ցի ամեն ինչ մայրիկիս և նրա հետ արածի մասին:

-Իսկ հիմա ի՞նչ է, ուզում ես գտնե՞լ նրան-,հարցրեց Լենան կատաղի ձայնով.

-Ոչ, Լենա: Ես պարզապես ուզում էի իմանալ` արդյոք նրա մոտ ամեն ինչ լավ է, և վերջ:

-Իսկ միգուցե մայրիկիդ տու՞ն էլ բերես:Որտեղից ես պետք է իմանամ,թե որտեղ է նա թափառել այսքան տարի և ինչպիսի հիվանդու-
թյուններ է նա բերելու մեր տուն: Մտածիր քո երեխայի մասին, նա նորածին է, և նրա համար վտանգավոր է օտարների հետ լինելը:

-Նա օտար չէ, այլ իր տատիկը: Լենա ասա այն, ինչ ուզում ես, բայց ես պետք է համոզվեմ, որ նա իրեն լավ է զգում:

Մի քանի շաբաթ որոնումներից հետո պարզվեց, որ մորաքույրս մեր քաղաք տեղափոխվելուց անմիջապես հետո մահացել է, և մայ
րս չէր կարողացել գնալ նրա մոտ: Ես հարցեր տվեցի մեր բոլոր հարևաններին, բայց ոչ ոք նրան չէր տեսել: Վշտից ու կարոտից ես
գնացի մեր գետի մոտ, որտեղ մայրս ինձ սովորեցրել է լողալ, մոտակայքում ծառ էր աճել, և մենք նրա հետ թռչնանոց էինք կառուցել:
Թռչնանոցը ստուգելուց հետո ես գտա ճմրթված ու հին նամակ, ես անմիջապես հասկացա, որ դա իմ մորից է: Նա գրել էր հետևյալը.

«Որդյակ, եթե կարդում ես այս նամակը, նշանակում է, որ դու դեռ իմ կարիքն ունես, և ինձ ես փնտրում: Հուսով եմ՝ լավ ես և ինձ ես
փնտրում՝ համոզվելու համար, որ լավ եմ: Մի անհանգստացիր ինձ համար, ես ապրում եմ ծերանոցում, որը գտնվում է քո համալսա-
րանից երկու փողոց հեռու: Ես հաճախ էի տեսնում քեզ, դու երջանիկ էիր և ես չէի ուզում անհանգստացնել քեզ »:

Ես բարձրացա և նստեցի մեքենան: Եվ չէի կարող պատկերացնել, որ այս ամբողջ ընթացքում նա կողքիս է եղել: «Հույս» անունով
ծերանոցում ինձ տեղեկացրին, որ մայրս իրենց մոտ է,որ նրան գտել են ձմռանը՝ փողոցում գումար մուրալիս:Լսածիցս ես սարսափե-
ցի, մայրս գումա՞ր է մուրացել, այն էլ ձմռա՞նը: Որտե՞ղ եմ եղել ես այս ամբողջ ընթացքում: Նույն հարցերն ինձ տվեց նաև մի բուժ-
քույր, որն աշխատում էր այնտեղ, և ես չէի կարողանում գտնել պատասխանները: Այսքան տարի անց ես հույս ունեի, որ մայրս ինձ
կների․․․ երբ ես բացեցի նրա սենյակի դուռը, շատ զարմացա: Նա ծերացել էր, ցնցոտիներ էր հագնել և նույնիսկ ինձ վրա ուշադրու-
թյուն չէր դարձնում:

-Մայրիկ: Մայրիկ, ես եմ։

Արցունքները թույլ չէին տալիս արտասանել այն ամենը, ինչ պահում էի հոգուս մեջ:Ամոթ էր նայել նրա աչքերին:Նա նույնպես լացում
էր և շոյում գլուխս:

-Իմ սիրելի որդի: Դու գտար ինձ. Ես սպասում էի քեզ, սպասում էի և հավատում էի, որ կգտնես ինձ:

-Մայրիկ, արի գնանք տուն։

-Տու՞ն։ Բայց ես տուն չունեմ։

-Մայրիկ դու տուն ունես: Դու թոռնուհի ունես, և ես քեզ կծանոթացնեմ նրա հետ։

Մենք գնացինք մեր տուն, և ես ափսոսում էի, որ նախապես չէի խոսել Լենայի հետ: Նա նույնիսկ չբարևեց մորս, սկսեց բղավել և մե-
ղադրել հենց շեմին և խնդրեց մայրիկիս հեռանալ:

-Ի՞նչ ես անում այստեղ։ Ո՞վ ես դու։ Նա մայր չունի, մայրը երաժիշտ էր և մահացել է հյուրախաղերի ժամանակ ջրհեղեղից:

Իմ խեղճ մայրիկ, որքան դաժան էի ես: Չկարողանալով զսպել զայրույթս՝ ապտակեցի Լենային և ասացի, որ բաժանվում եմ նրանից:
Նա անմիջապես սպառնաց, որ ես չեմ տեսնի մեր դստերը,բայց ինձ այլևս չէր հետաքրքրում: Ես չէի կարող ինձ ներել այն ամենի հա-
մար, ինչ արել եմ այն մարդու հանդեպ, ով ինձ ավելի շատ էր սիրում: Ընդամենը մի քանի րոպեն կարող է ընդմիշտ փոխել մարդու
կյանքը․պարզապես մի քանի րոպեյվա վիճաբանությունից հետո չէի էլ նկատել, թե ինչպես է մայրս հեռացել:Մուտքից դուրս ցատկե-
լով՝ ես խելագարի պես նրան էի փնտրում, սիրտս բաբախում էր շատ արագ:

Հանկարծ նկատեցի փողոցի մեջտեղում հավաքված մի խումբ մարդկանց,իսկ գետնին մայրս էր ընկած՝ հավանաբար ավտովթար էր
եղել․․․Սա իմ պատիժն է, և ես պետք է դրանով ապրեմ: Աշխարհում ոչ մի սեր չի կարող փոխարինել մոր սիրուն: Քեզ ոչ ոք երբեք չի
սիրի ավելի շատ, քան քո մայրը: Ոչ ոք մտովի չի զոհի իր կյանքը քեզ համար, քո մորից բացի:

Մեղքով ու ցավով եմ ես ապրում ամեն օրս: Ինձ ոչ մի բան պետք չէ և ոչ մեկի պետք չեմ, ինձ համար իմաստ չունի շարունակել շնչե-
լը, հոգու մեջ այդպիսի ծանրությամբ անհնար է ապրել:Եթե ​​Դուք երբևէ մտածել եք Ձեր մայրերի մասին, հիշեք, որ հարաբերություն-
ներն ու ամուսնությունը փոփոխական և փոխարինելի բան են, բայց միայն մայրն է ընդունակ մեծ սեր ունենալ իր երեխայի հանդեպ:
Եթե ​​Դուք հնարավորություն ունեք մայրիկ կանչելու, ապա Դուք աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն եք:

Հոգ տարեք մայրերի, հայրերի, ծնողների մասին: Գնահատեք նրանց, քանի որ հետո արդեն ուշ կլինի և անօգուտ: Դուք ինքներդ չեք
կարողանա ներել Ձեզ: