Մորաքույրս մի քանի օրով գյուղից քաղաք եկավ ու խնդրեց, որ կարճ ժամանակով ապրի մեր տանը․Անցել է 6 ամիս, իսկ նա անգամ
չի էլ մտածում հետ գնալու մասին․․․Չգիտեմ, ինչ անեմ։Մորս հորեղբոր տղան որոշեց տեղափոխվել քաղաք և խնդրեց առաջին ան-
գամ ապրել մեզ մոտ, մինչև նա աշխատանք և բնակության տեղ գտնի։
Իհարկե, համաձայնեցինք, քանի որ նա մեր բարեկամն է։ Մեր բնակարանում ապրելու առաջին յոթ օրվա ընթացքում մորաքույրս ա
մեն օր դուրս էր գալիս աշխատանք փնտրելու,կեսօրին վերադառնում, պառկում էր քնելու և հեռուստացույց դիտում։ Հետո աշխա-
տան քի փնտրտուքը դարձավ ավելի քիչ հաճախակի, իսկ ավելի ուշ ընդհանրապես դադարեց։Մորաքույրս ամբողջ օրը հեռուստա-
ցույցով զվարճանքներ էր դիտում, իսկ գիշերը դատարկում էր սառնարանի պաշարները։
Մենք հույս ունեինք, որ նա շուտով կհեռանա, և ամեն ինչ կավարտվի, բայց եղավ հետևյալը։ Աղջիկս դպրոցից տուն եկավ, և մորա-
քույրս ասաց նրան. «Կոշիկդ մի՛ հանիր, շուտ գնա ինձ տամպոններ գնիր»։ Ես ուղղակի ապշած էի։ Ես աղջկաս ասացի, որ նա ոչ մի
տեղ չի գնալու և մորաքրոջս ասացի այն ամենը, ինչ մտածում էի նրա մասին։Նա բղավում է ինձ վրա և ասում.
-«Ուրեմն ինքդ գնա, մի փչացրու երեխային այդպես, չի կարելի»: Ամուսինը, լսելով դա, պարզապես մորաքրոջ իրերը դրել է պայուս
ակների մեջ և ասել, որ անմիջապես հեռանա, այլապես ամեն ինչ պատուհանից դուրս կշպրտի։ Հարազատը իհարկե հեռացավ։
Դրանից հետո մեր հարազատները չեն զանգում մեզ մոտ մնալու խնդրանքով, բայց վստահ ենք, որ նման հանգստությունը երկար չի
տևի։
