Հարսանիքիս օրը տանը մնացած տալս մոտեցավ ու այնպիսի բան ասեց, որ․․․Այդ օրվանից որոշել եմ,որ նրա հարսանիքին, եթե նույ
նիսկ ամուսինս ստիպի, ներկա չեմ գտնվելու։Հարսանիքս էր, այնքան ուրախ ու մեծ սպասումով էի լցված այդ օրվա հարցում, որ
կասկած անգամ չունեի, որ ամեն բան լավ է ընթանալու։
Երբ հերթը հասավ շպարին ու վարսերին,եկան մասնագետներն ու ամեն բան շատ արագ արեցին,բայց հայելու մեջ նայելով՝ հասկա-
ցա, որ ես ինքս ինձ նման չեմ։Այո, գուցե ավելի գեղեցիկ էի, ստանդարտներին համապատասխան, բայց ինձ խանգարում էր ինքս
ինձ նման չլինելու փաստը, ինչից էլ սկսում էի բար դույթավորվել։
Մեկ էլ ինձ մոտեցավ տանը մնացած տալս, ով բավականին նախանձ է, միշտ ցանկանում է ինձ կրկնօրինակել։ Նա եկավ, կանգնեց
ու կասկածով լի հայացքով սկսեց ինձ նայել։ Հարցրի՝ ի՞նչ է կատարվում, ի՞նչն այն չէ, իսկ նա էլ ասաց․
-Լսիր, էս ի՜նչ գ եշ ես, էս ոնց են քեզ գեշացրել։Սկսեցի ինձ վ ատ զգալ, էլ ավելի լարվել։Ողջ օրս հարամ եղավ։Անմակարդակ, քո հար-
սանիքին ոտք չեմ դնելու, ինչի՞ օրս փչացրիր։
