Հարազատ մայրս ամբողջ կյանքում ինձ չի սիրել և ամեն ինչ արել է,որ իրենից հեռու լինեմ․․․Պատճառը իմանալուց հետո ավելի շատ
սկսեցի նրան սիրել։Կարինեն արդեն 70 տարեկան էր։ Նա ուներ մեծ ընտանիք՝ և՛ թոռներ, և՛ ծոռներ։ Նրա ամուսինը մա հացել էր
10 տարի առաջ, ուստի նա միայնակ էր ապրում։ Նա շատ էր ուզում ապրել իր ծեր մոր և քրոջ հետ։
Նա արդեն մոռացել էր իր մանկության բոլոր պատկերները և պատրաստ էր տեղափոխվել նույնիսկ հենց հաջորդ օրը, բայց նրան ոչ
ոք չէր կանչում։Կարինեն չսիրված դուստր էր։ Երբ մայրը երկրորդ ամուսնու հետ ամուսնացավ և ծնվեց երկրորդ դուստրը, Կարինեն
ամբողջովին մո ռացվեց։ Նրան ուղարկեցին ոչ թե սովորական դպրոց, այլ գիշեր օթիկ: Արձակուրդների ժամանակ նրան ուղարկում
էին պանսիոնատ։
Այնտեղ նա ամառներն անցկացնում էր տարեց տատիկի ու պապիկի հետ։Նա հիմնականում տանը չէր լինում, և, նրան ասել էին, որ
իրեն ոչ ոք չի սպասում։ Երբ նա ավարտեց դպրոցը, նրան ուղարկեցին աշխատելու մեկ այլ քաղաքում։ Երբեմն նա նամակներ էր գը-
րում տուն: Մայրը պատասխանում էր, որ իրենց մոտ ամեն ինչ նույնն է, բայց նրան չէր հրավիրում։ Կարինեն դադարեց նրան զան-
գել։
Անցան շատ տասնամյակներ և Կարինեն հանկարծ տարօրինակ նամակ ստացավ իր կրտսեր քրոջից։Քույրը խնդրում էր, որ գնա ի-
րենց տուն որքան հնարավոր է շուտ։Կարինեն հավաքեց իրերն ու հաջորդ օրը ճանապարհ ընկավ: Մայրը չճանաչեց ավագ դստերը.
-Մի անհան գստացիր, նա գրեթե որևէ մեկին չի ճանաչում, — պատասխանեց Արմանուշը:
Նրանք մորը պառկեցրին և իրենք գնացին խոհանոց։ Այստեղ Արմանուշը պատմեց իր կյանքի մասին.
-Ես չեմ ամուսնացել: Ես չգտա իմ կյանքի սիրուն և ամբողջ կյանքս ապրեցի մորս հետ: Բ ժիշկներն ասացին, որ քա ղցկե ղս արդեն
վերջին փուլում է։ Մի քիչ էլ ու վերջ… դրա համար էլ քեզ կանչեցի մայրիկին խ նամելու համար։
-Միգուցե, հնարավոր է դեռ ինչ որ բան անել։
-Չէ, ոչ մի հա բ չի օգնում, քի միան էլ։ Հաջորդ օրվանից նա պա ռկեց հի վանդանոցում՝ իր վերջին օրերն ապրելու համար։ Կարինեն
մնաց մոր հետ։ Նա եփում էր, մաքրում էր, լվացք էր անում։ Կարինեյի հոգին մշտական անհ անգստության մեջ էր։ Մայրն այդպես էլ
չճանաչեց իր ավագ դստերը: Ամեն առավոտ սկսվում էր նույն արտահայտությամբ.
-Արմանուշ,աղջիկս, դու ես: Եվ ամեն անգամ Կարինեն ասում էր, որ Արմա նուշը տանը չէ։ Մի երեկո Արմանուշը զանգահարեց հե-
ռախոսով: Կարինեն վազեց հի վանդանոց, բայց չհասցրեց։ Երբ նա մտավ հի վանդասենյակ՝ տեսավ, որ Արմանուշը արձանի պես
պառկած էր։ Նրա սի րտն այլևս չէր բա բախում։ Հո ղարկավորությունը համեստ էր, բացի հարևաններից ոչ ոք չէր եկել։
Հաջորդ օրը մայրս նորից սկսեց նույն արտահայտությամբ.
-Արմանուշ, որտե՞ղ ես։ -Մայրիկ, Արմանուշը…
-Կարինե, դու՞ ես:
-Այո մայրիկ: Մի քանի շաբաթվա ընթացքում առաջին անգամ մայրը ճանաչեց իր ավագ դստերը.
-Կարինե, մի բա րկացիր ինձ վրա: Ն երիր ինձ: Եսա չեմ կարող քեզ տեսնել, բայց գիտեմ, որ դու ոչ մի բանում մե ղավոր չես։ Դու եր-
բեք չես հարցրել, բայց ես քեզ կասեմ:
Երիտասարդ տարիներին, երբ կթվորուհի էի աշխատում, տեղի ղեկավարն ինձ տարավ հարևան գյուղ։ Ճանապարհին նա բռնութ-
յան ենթարկեց ինձ։ Դրանից հետո ես չէի ուզում քեզ տեսնել։ Քեզ միշտ ընտա նիքից հեռու էի պահում։ Այս պատմությունից հետո
Կարինեն իր մորը պառ կեցրեց քնելու, իսկ ինքը գնաց եկեղեցի։ նա այնտեղ բոլորի համար երկար աղ ոթեց։
