Ծնողներս ինձ օրերով թողնում էին սոված-ծարավ ու․․․Չգիտեմ ինչպես կդասավորվեր կյանքս, եթե չլիներ․․․Կյանքն ինձ երբեք լավ
չի վերաբերվել։ Ես ծնողներ ունեի, բայց նրանց ծնող անվանել չի կարելի։ Մայրս երբեմն ուշադրություն էր դարձնում ինձ վրա, բայց
ես իսկապես երջանիկ էի միայն այն ժամանակ, երբ տատիկս գալիս էր մեզ հյուր: Երբ տատիկս մա հաց ավ, կյանքս ամբողջովին
կորցրեց իր բոլոր գույները։
Մայրիկս ու հայրիկս երբեմն մոռանալով, որ ինձ ուտելու գոնե ինչ-որ բան է պետք, մի քանի օրով հեռանում էին տնից։Հաճախ էի խն
դրում, որ մնան, չթողնեն ինձ։Ծնողներս կարծես ինձ չէին տեսնում և չէին լսում: Հետագայում ես հասկացա, որ յուրաքանչյուր մարդ
ինքն է անում իր ընտրությունը։ Այստեղ ես անզ որ էի,նրանք կատարում էին իրենց ընտրությունը։Փոքր ժամանակ ես արդեն գիտեի,
թե ինչպիսի բան է ապրուստ վաստակելը:
Սկզբում սպասում էի մեքենաների մոտ բակում, առաջարկում լվանալ ապակիները կամ նույնիսկ ամբողջ մեքենան։Ցանկացողները
շատ էին։ Ես երջանիկ էի, քանի որ կարող էի ինքս ինձ համար ուտելիք գնել: Այս կերպ անցավ մի ամբողջ տարի: Երբ ես վեց տարե-
կան էի, ծնողներս լուսավորության պահ ունեցան:Նրանք նորից գործ գտան,դադարեցին խմել։Ինձ տարան դպրոց, գնեցին դպրոցա-
կան համազգեստ և շատ տետրեր։
Որոշ ժամանակով մենք սովորական ընտանիք դարձանք։ Երջանկությունը տևեց մոտ վեց ամիս, իսկ հետո նորից հին սցենարով գը-
նաց ամեն ինչ։Այդ անգամ ես աշխատանքի ընդունվեցի ճաշարանում: Իմ տարիքի երեխային չէին կարող շատ բան տալ։ Երբեմն,
երբ ավարտում էի թռուցիկներ բաժանելը, գնում էի խոհանոց և լվանում էի սպասքը։ Սրճարանի սեփականատերը տարեց կին էր։
Նա ինքը հանդիպեց ինձ տան մոտ գտնվող բակում և առաջարկեց աշխատել իր մոտ։
Տիկին Անահիտը, այդպես էր նրա անունը, երեխաներ չուներ, ամուսինը մա հացել էր դեռ երիտասարդ ժամանակ և նա երբեք նորից
չէր ամուսնացել:Նա ինձ վերաբերվում էր իր որդու պես: Նա օգնում էր ինձ դասերից հետո տնային աշխատանք կատարել: Նա միշտ
կրկնում էր, որ գիտելիքն ամենակարևոր բանն է: : Երբ ես մեծացա, ես հասկացա նրա խոսքերը: Նա ինձ վճարում էր ավելին, քան
ես կարող էի ակնկալել:
Նա հաճախ իր հետ սնունդ էր բերում։ Եվ այսպես անցան տարիներ։Երբ ես ավարտում էի դպրոցը, նա եկավ։Ես նրան վերաբերվում
էի հարազատ մարդու պես:Նույնիսկ ուսուցիչներն էին նրա հետ խոսում, ինչպես մայրիկիս հետ։ Ես երբեմն շատ էի զա յրանում դրա
համար: Նա ավարտելուս օրն ինձ ասաց, որ իմ ճակատագիրը բարդ է, բայց ես ուժեղ եմ և կհաղթահարեմ: Ես հիմա ավարտել եմ
համալսարանը, լավ ընտանիք ու աշխատանք ունեմ:Եթե չլիներ տիկին Անահիտի օգնությունը, միգուցե ես այս ամենին չհասնեի:
