Էդ դուք չէ՞իք, որ պաշտոններ էիք առնում-ծախում․․․Վահե Տեր-Մինասյանի կոշտ գրառումը ցնցել է համացանցը։Հայտնի հայ Բժիշկ Վահե Տեր-Մինասյանը գրառում է կատարել. Դոշակի ասեղով կուսաթաղանթները կարող նախկին իշխանության պաշտոնյաները, կամ ինչու է աղմկում պարգևավճարների թեման։
Կարծում եմ որպես բավական երկար տարիներ մասնավոր բնագավառում աշխա տող ու արժանապատիվ աշխա տավարձ ստացող մասնագետ, կարող եմ կարծիքս ասել այս թե մայի վերաբերյալ։ Չեմ քննար կում լավ է, թե վատ։ Չեմ քննար կում ո՞մ ու ինչքա՞ն։
Քննարկենք թե ո՞վ է խոսում։ Եթե տվյալ թեման բարձրաձայնի ուսուցիչը, ինժեները, պոլիկլինիկայի բժիշկը կամ մանկապարտեզի դաստիարակչուհին, ով իրապես իր չարքաշ աշխա տանքի համար, ինչպես նախկինում էր կոպեկներ ստա նում, այնպես էլ հիմա, ուրեմն առանց կասկածելու կընդունեմ դա։Իրավունք ունեն, քանի որ նոր ներ կայիս իշխանությունը պիտի առա ջին հեր թին այս մարդկանց մասին մտածի։
Սակայն…. Սակայն արի և տես, հանկարծ, պատի ծակից դուրս են գալիս մի զանգված բարոյականություն չունեցող կերպարներ, որոնք ուղղակի զրկվել են լափի ամանից և որոշել են յուրաքանյուր գնով հետ բերել իրենց երանելի թալանի ժամանակները։Կա մի ավելի նողկալի տեսակ, որին փող են տալիս, որ հաչա, և հաչոցի բարձրությամբ գնահատում իրենց «նվիրվածության մակարդակը»։
Ի դեպ կան նույնպես չափի, ամոթի զգացում ունեցողներ, ովքեր ժամանակին անշուշտ ինչ–որ բաներ արել են՝ ելնելով պայմաննե-րից, սակայն հիշա սուս–փուս նսատած են և առանձնապես չեն ուզում հիշել իրենց անցյալը (դե մարդ են հիմա)։Սակայն ոնց գնա-հատես այն նախկին իշխանության պաշտոնյաներին և նրանց մերձավորներին որ գնալով ավելի են ոգևորվում։ Արա, էդ դո՞ւք չէիք կոպեկներով մեր երեխաների մանկապարտեզները մեր գործարանները սեփականաշնորհում, պետությունը թալանում և մեջ–մեջ անում։
Դո՞ւք չէիք պաշտոններն առնում և վաճ առում։Դո՞ւք չէիք էս երկրում կաշառակերո ւթյունն և ատկատ ները զարգացնողները։ Դո՞ւք չէիք յուրաքանչյուր ամիս ծրարներով թաքուն իրար մեջ մեզնից թալանած գումարը բա ժանում։ Այսօր դոշակի ասեղները վերցրած ուզում եք կրկին կույս դառ նաք։ Չի ստացվի – ինչքան էլ ուզում է կարեք էլի նույն փչա ցածն եք մնալու (մասնագիտական դիտար-կում)։
Ի դեպ 100 կամ 500 հազար պարգևավճարով ոչ ռեստորան կարող ես կառուցել, ոչ մոլ, ոչ էլ դղյակ…Իսկ ես իմ չարքաշ աշխատան-քով և վճարած հարկերով կմնամ իմ պետության, իմ ուսուցչի և ինժեների, մանկապարտեզի դաստիարակչուհու և պոլիկլինիկայի բժշկի կողքին, որին այս պետությունը իսկականից որ պարտք է։
