Երբ ես օգնության կարիք ունեի, բոլոր հարազատներս ինձանից երես թեքեցին, բայց հիմա․․․Բնակարան գնելուց հետո բոլորը սկսե-
ցին զանգել ու հարցնել, թե երբ ենք տոնելու բնակարանամուտը։
Ես ու ամուսինս ապրում էինք մեկ սենյակում, բայց երկու երեխաների հետ նեղվածք էր և մենք ուզում էինք ընդլայնվել: Այս ընթաց-
քում մեզ հաջողվեց գումար կուտակել՝ բավական երեք սենյականոց բնակարանի համար։Մեր մի սենյականոցը վաճառվեց և ժամա-
նակավորապես տեղափոխվեցինք ծնողներիս մոտ:
Նրանց բնակարանն ընդարձակ է, և, այնուամենայնիվ, մենք չէինք նախատեսում երկար մնալ այնտեղ։ Նույնիսկ մեր իրերն էինք թո-
ղել ավտոտնակում։ Անհրաժեշտ գումարը հավաքելու համար դիմեցինք մեր հարազատներին: Որոշակի գումար դեռ պակասում էր:
Մտածում էին, որ կօգնեն, մենք պարտքով էինք խնդրում։
Բայց պարզվեց, որ բոլորը տարբեր խնդիրներ ունեն։Ես հույս ունեի, որ նրանք կօգնեն:Նույնիսկ զարմիկս, ում հետ մենք շատ մտե-
րիմ էինք, ասաց, որ որոշել է նոր կոշիկներ գնել։ Մեզ օգնեցին ծնողներս և ամուսնուս ծնողները։ Փառք Աստծո, որ ընկերներ ունենք,
նրանք էլ աջակցեցին։ Մի կողմ չմնացին նաև մեր գործընկերները:
Նրանք մեզ փրկեցին։ Մեր ուրախությանը չափ ու սահման չկար, մենք ունեցանք մեր սեփական բնակարանը։Մենք որոշեցինք բնա-
կարանամուտը նշել և հրավիրեցինք մեզ օգնողներին։ Մենք շատ շնորհակալ էինք նրանցից։ Մայրս ասաց, որ պետք է զանգենք նաև
մեր հարազատներին, ես էլ ասացի, որ կմտածենք։Անկեղծ ասած, ես չէի ուզում շփվել նրանց հետ։
Հետո իրենք սկսեցին զանգել, բոլորին հետաքրքրում էր մի բան՝ երբ ենք նշելու բնակարանամուտը, ասում էին՝ այս ուրախությունը
պետք է կիսենք մերձավորների հետ, բնակարանամուտը ընտանեկան տոն է։ Բոլորին պատասխանեցի, որ մեր մտերիմների հետ
արդեն բնակարանամուտը նշել ենք։
