Գիտեմ, որ կինս դավաճանում է ինձ, բայց բան չեմ ասում, քանի որ ես էլ քարտուղարուհուս հետ եմ ամբողջ օրը․․․Կարևորը երեխա-
ներս են, չեմ ուզում ընտանիքս քանդեմ։Արդեն մի տաս տարի կլինի, որ ամուսնացած եմ, հստակ թիվ չեմ ասում, քանի որ ինչ մեղքս
թաքցնեմ, չեմ էլ հիշում։ Ես ամեն օր իմ գործով եմ, կինս էլ տունը իրա գործերով ա։ Մի հատ օֆֆիս ունեմ ու ջահել, սիրուն քարտու-
ղարուհի։
Կնգաս դավաճանում եմ, բայց ուրիշ տարբերակ չկա։ Մի օր էլ, որ ռեստորան էի գնացել տեսա, որ կնիկս ուրիշ տղամարդու հետ ա
նստած։Ընկերներիս ասեցի պարզեցին, որ իրա սիրածն ա, դուրս ա գալիս, որ ոչ ես եմ հետ ընկնում, ոչ էլ ինքը։ Հիմա իրան բան չեմ
ասում, քանի որ սրտիս չի նստի, դե ես էլ եմ դավաճանում։ Մտածում եմ ավլեի լավ կլինի, որ ձեն չհանեմ ու սենց ձևական ընտանիք
կոչվածը պահեմ, հանուն երեխեքիս։
Չեմ ուզում, որ հիմա էլ դատարանների դռներն ընկնենք, երեխեքս էլ տանջվեն։Մեկա արդեն անում ենք էն, ինչ ուզում ենք։ Փաստո-
րեն դուրս ա գալիս, ես իմ քարտուղարուհու հետ եմ, իսկ կինս էլ իրա շեֆի հետ ա։ Հենց սկզբից էլ մտածում էի, որ էտ գործից լավ
հոտ չի գալիս։ Կինս պարտադիր զուգվում- զարդարվում, նոր գնում էր, արդյունքն էլ էս ա։
Հիմա կյանքն ա էս, պիտի դիմանաս, ուրիշ ճար չկա։ Որ խաբում ես, մեկն էլ քեզ պիտի խաբի։ Ընենց կուզեյի ամեն ինչ զրոյից սկսե-
յի, բայց արդեն ուշ ա։
