Ապագա հարսիս ծնողները հրաժարվեցին մեզ հետ կիսել հարսանիքի ծախսերը․ Հիմա մտածում եմ՝ արդյո՞ք որդիս ճիշտ ընտրութ-
յուն է կատարել։Ես ամուսնացած եմ արդեն 30 տարի։ Ես որդի ունեմ, նա վերջերս դարձավ 23 տարեկան, նա արդեն անկախ է, լավ
աշխատանք ունի։ Նա լավ փող է աշխատում:
Այնպես եղավ, որ իննսունականների վերջերին ամուսնուս մե ղքով ամեն ինչ կորցրինք, հիմա սեփական բնակարան չունենք։ Մենք
ապրում ենք մի սենյականոց բնակարանում, որը ժառանգել ենք ամուսնուս տատիկից։Որդիս վարձով էր ապրում: Վերջերս նա հայ
տարարեց, որ ընկերուհի ունի և պատրաստվում է ամուսնանալ նրա հետ ։
Ես ու ամուսինս սկսեցինք մտածել նոր բնակարան գնելու մասին։ Սկսեցինք պատրաստվել հարսանիքին։ Կարծում եմ, որ ծնողները
պետք է օգնեն երիտասարդներին, բայց հարսիս ծնողների հետ հանդիպելուց հետո ինձ համար պարզ դարձավ,որ պետք է հույսը
դնել միայն մեզ վրա։ Նրանք պատրաստակամություն հայտնեցին օգնել միայն վերանորոգման հարցում։
Երբ մենք նրանց ասացինք, որ պատրաստվում ենք գնել բնակարան, նրանք շատ ուրախացան, բայց չցանկացան մասնակցել դրան։
Ինձ դա դուր չեկավ, նեղս րտեցի։ Տղաս ինձ ասաց, որ իր ընտրյալը նորակառույց շենքում է բնակարան ուզում,բայց մենք այդքան
գումար չունենք։Կանխավճարով հի փոթեքային վա րկ վերցրեցինք,հինգ հարկանի շենքում երկու սենյականոց բնակարան գնեցինք։
Ինձ շատ զարմացրեց հարսիս մոր արձագանքը:
Նա ասաց, որ դուստրը պետք է նոր շենքում ապրեր։ Իսկ հիմա նա ստիպված կլինի ապրել ինչ-որ հինգ հարկանի շենքում։ Հարսս
դժգոհ դեմքով գնաց, նույնիսկ չուզեց խոսել ինձ հետ։Նրա ծնողները դադարել են շփվել մեզ հետ, զանգերին չէին պատասխանում։
Հարսանիքին հարսիս ծնողները թթված դեմքերով էին նստել: Այժմ երիտասարդներն ապրում են նույն բնակարանում՝ երջանիկ են,
երկու երեխա ունեն։
Կարծում եմ, որ կյանքում ամենակարևորը երջանկությունն ու խաղաղությունն է ընտանիքում և բոլորովին կարևոր չէ, թե որ բնա-
կարանում ես ապրում։ Սկզբում հարսս որոշ տարաձայնություններ ուներ ինձ հետ, բայց հետո ամեն ինչ անցավ։ Ինչպես ասում են՝
«ժամանակն ամեն ինչ իր տեղը դրեց»:
