Այսօր կեսօրին հարևանուհիս էր եկել մեզ հյուր․ Պարզվում է բոլորին հետաքրքրում է, թե ես․․․Մինչև հիմա տեղս չեմ գտնում
Ես մեծացել եմ փոքրիկ գյուղում, միշտ երազել եմ մեծանալ ու քաղաք տեղափոխվել և դրա համար էլ միշտ աշխատել եմ քրտնաջան
սովորել։ Երբ ավարտեցի միջնակարգ դպրոցը, որոշեցի դիմել ինստիտուտ։ Տեղափոխվեցի մայրաքաղաք, հանձնեցի ընդունելութ-
յան քննությունները, հանրակացարանում սենյակ վարձեցի ու սկսվեց իմ ուսանողական կյանքը։Սկզբում շատ դժվար էր։
Որպեսզի մայրիկիցս փող չխնդրեմ, սկսեցի աշխատել, միաժամանակ սովորել, որ գիտելիք ունենամ, դիպլոմ։Եվ այսպես, ես ավար-
տեցի ինստիտուտը և գտա լավ աշխատավարձով աշխատանք, այնուամենայնիվ, ստիպված էի շաբաթը յոթ օր աշխատել և անընդ-
հատ գործուղումների գնալ, բայց երազանք ունեի՝ գնել իմ բնակարանը։Այսպիսով, մի քանի տարի անց ինձ հաջողվեց իրականացնել
իմ նվիրական երազանքը։
Ես կարողացա ինձ համար բնակարան, մեքենա գնել։ Երբ գնացի իմ գյուղ, բոլոր հարևանո ւհիներս հերթով եկան ու մորս ասացին,
որ ես շատ բախտավոր եմ, որ նման աշխատանք ունեմ։ Հարևանուհիներիցս յուրաքանչյուրը պարտք էր համարում ինձ հետ քննար-
կել իմ աշխատավարձը, անձնական կյանքը, իսկ երբ հարցնում էի, թե որտեղից գիտեն, որ ես շատ փող եմ աշխատում, նայում էին
մորս:
Իհարկե, ես հասկացա, որ մայրս պարծեցել էր իր հարևանուհիների մոտ, որ ես շատ եմ ստանում։ Մի օր ինձ զանգահարեց հարևա-
նուհիս ու ասաց, որ աշխատանք գտնեմ իր դստեր համար, ով նոր է ավարտել արհեստագործական ուսումնարանը։Ես ասացի, որ
ինքը կարող է աշխատանք գտնել ինտերնետով։
Ես այնքան զա յրացած էի, որ իրենք նստել էին բազմոցին, չէին ցանկանում որևէ բան անել և այնպես էին նայում ինձ, կարծես ես
պարտավոր եմ իենց համար ինչ որ բան անել։ Մեկ այլ հարևանուհի ինձնից պարտքով մեծ գումար խնդրեց: Ինչու ես պետք է օգնեմ
նրան: Ես որոշեցի ընդմիշտ խզ ել նրանց հետ բոլոր հարաբերությունները։
